miércoles, 13 de junio de 2012

  Farenheit 451

TEMA – La película es de ciencia ficción que trata de en bombero que se llama Montac
ARGUMENTO – Son un grupo de bomberos que entre ellos hay uno que de llama Montac , los bomberos trabajaban no apagando incendios si no que trabajaban quemando libros pero un día se puso a leer
un libro y se sorprende de lo entretenidos que son hasta que se acaba convirtiendo en un jobi , pero una noche su mujer lo pilló y se lo dijo a los bomberos , pero una mujer que conoció él en el tren le dijo que en el bosque había unos hombres , que se llamaban los hombres libro que cada uno sabía un libro y al final se queda con ellos .
OPINIÓN PERSONAL – La parte mas preferida para mí fue cuando estaba con los hombres libro que decían su nombre , la verdad que era muy divertido pero el único libro que conocía era Alicia en el pais de las maravillas.

viernes, 8 de junio de 2012

 Ray Bradbury
 Ray Douglas Bradbury, nado en Waukegan (Illinois) o 22 de agosto de 19206 de xuño de 2012[1], foi un escritor estadounidense deciencia ficción e de misterio. Deuse a coñecer polos seus relatos breves de ciencia ficción, que deron lugar á colección de Crónicas Marcianaspublicadas en 1950. É coñecido sobre todo pola súa novela Fahrenheit 451 na que se describe un mundo no que os libros están prohibidos e o pensamento crítico é perseguido.

jueves, 24 de mayo de 2012

Canción del pirata


Con diez cañones por banda,
viento en popa, a toda vela,
no corta el mar, sino vuela
un velero bergantín.
Bajel pirata que llaman,
por su bravura, El Temido,
en todo mar conocido
del uno al otro confín.
La luna en el mar riela
en la lona gime el viento,
y alza en blando movimiento
olas de plata y azul;
y va el capitán pirata,
cantando alegre en la popa,
Asia a un lado, al otro Europa,
y allá a su frente Istambul:
Navega, velero mío
sin temor,
que ni enemigo navío
ni tormenta, ni bonanza
tu rumbo a torcer alcanza,
ni a sujetar tu valor.
Veinte presas
hemos hecho
a despecho
del inglés
y han rendido
sus pendones
cien naciones
a mis pies.
Que es mi barco mi tesoro,
que es mi dios la libertad,
mi ley, la fuerza y el viento,
mi única patria, la mar.

Allá; muevan feroz guerra
ciegos reyes
por un palmo más de tierra;
que yo aquí; tengo por mío
cuanto abarca el mar bravío,
a quien nadie impuso leyes.
Y no hay playa,
sea cualquiera,
ni bandera
de esplendor,
que no sienta
mi derecho
y dé pechos mi valor.
Que es mi barco mi tesoro,
que es mi dios la libertad,
mi ley, la fuerza y el viento,
mi única patria, la mar.

A la voz de "¡barco viene!"
es de ver
cómo vira y se previene
a todo trapo a escapar;
que yo soy el rey del mar,
y mi furia es de temer.
En las presas
yo divido
lo cogido
por igual;
sólo quiero
por riqueza
la belleza
sin rival.
Que es mi barco mi tesoro,
que es mi dios la libertad,
mi ley, la fuerza y el viento,
mi única patria, la mar.

¡Sentenciado estoy a muerte!
Yo me río
no me abandone la suerte,
y al mismo que me condena,
colgaré de alguna antena,
quizá; en su propio navío
Y si caigo,
¿qué es la vida?
Por perdida
ya la di,
cuando el yugo
del esclavo,
como un bravo,
sacudí.
Que es mi barco mi tesoro,
que es mi dios la libertad,
mi ley, la fuerza y el viento,
mi única patria, la mar.

Son mi música mejor
aquilones,
el estrépito y temblor
de los cables sacudidos,
del negro mar los bramidos
y el rugir de mis cañones.
Y del trueno
al son violento,
y del viento
al rebramar,
yo me duermo
sosegado,
arrullado
por el mar.
Que es mi barco mi tesoro,
que es mi dios la libertad,
mi ley, la fuerza y el viento,
mi única patria, la mar.

miércoles, 23 de mayo de 2012

 ¡Nos vamos a Cantabria!
El día 28 nos vamos a Cantabria,es nuestra excursión de fin de curso.
Salimos del colegio a las 8:30 rumbo a Cantabria.Pararemos un rato en Mondoñedo y pondremos rumbo a Oviedo. Luego pararemos a comer en Oviedo y de paso conoceremos la ciudad. A  las 19:00 llegaremos al albergue el ``El Cantú´´ una vez allí se presentaran los monitores y personal, nos repartirán las habitaciones, cenaremos y nos entretendremos.


Al siguiente día desayunaremos a las 9:00 y a continuación  iremos al parque de Naturaleza de Cabárceno entraremos a las 11:00.
A continuación comeremos de picnic y por la tarde a las 5:30 visitaremos la replica de la Cueva de Altamira y Santillana del Mar.


El tercer día, de nuevo desayunaremos  las 9:00 y por la mañana iremos al descenso en canoa por el río Deva.
Comeremos en el albergue y por la tarde nos iremos a las cuevas del Soplao.
Y después iremos al albergue a cenar y a entretenernos.


El cuarto día como siempre desayunaremos a las 9:00 e iremos todo el día a los Picos de Europa,comeremos de picnic y por la noche haremos una fiesta de despedida en un pub.


El último día desayunaremos a las 9:00 y visitaremos el parque multiaventura o visitaremos los Lagos de Covadonga.
A las dos comeremos a las 14:00 y a las 15:00 regresaremos al destino y llegaremos sobre las 23:00.

viernes, 4 de mayo de 2012

Valentín Paz-Andrade

Valentín Paz-Andrade, nado no barrio pontevedrés de Lérez o 23 de abril de 1898 e falecido en Vigo o 19 de maio de 1987, foi un xurista, economista, político, empresario, escritor, poeta e xornalista galeguista. En 2012 adicaráselle o Día das Letras Galegas.

Actividade antes da guerra civil

Comezou a interesarse na literatura e na cultura de Galicia da man do seu tío, o poeta Xoán Bautista Andrade. Foi tamén el quen lle presentou a Castelao, un dos intelectuais que máis influíron na súa obra, cando este fixou a súa residencia en Pontevedra, en 1916.
En xullo de 1922 nace o xornal Galicia. Diario de Vigo, do que nun primeiro momento é redactor xefe, e dende o mes de agosto director, ata a súa desaparición o 15 de setembro de 1926, pechado na ditadura de Primo de Rivera. En xullo de 1924 foi detido pola publicación de dous artigos en Galicia, polos que tivo que pagar unha multa e permanecer no cárcere quince días.
En 1934, cando con ocasión do Bienio Negro foron desterrados -o 23 de novembro- Castelao a Badaxoz e Bóveda a Cádiz, Paz Andrade asumiu -con moitas reticencias- a Secretaría Política do Partido Galeguista.
Ti sabes ben que eu non podo nin quixen endexamais furtarme a ningún esforzo pol-a Causa. Menos podería facel-o si ti es quen o recrama, e nun intre como o de agora. Mais compre enfocar as cousas abxetivamente, pola cara da eficacia. E xusgo que nin o Partido lle convén o que propós, nin eu me atopo en situación de encarar esa responsabilidade
Carta a Castelao, 3 de decembro de 1934.

Obra

Como poeta formou parte da Xeración de 1925 e na maior parte da súa obra poética evidénciase unha motivación patriótica, como se pode observar en Soldado da morte (1921), Pranto matricial (1954), en que evoca a morte de Castelao e que foi reeditada en 1975 en cinco linguas; Sementeira do vento (1968), en que canta a paisaxe e a xente galega, ademais do exilio e o amor ausente; Cen chaves de sombra (1979) e Cartafol de homenaxe a Ramón Otero Pedrayo (1986), en que incluíu as composicións dedicadas ao autor ourensán.



CANDO TI VOLVAS

NA MATRICIAL GALIZA, SEMPRE TÚA,
que dende a Torre de Hércules ao Miño
un facho acenderá por cada illa,
cando ti volvas polo mare;
de toxo unha fogueira en cada monte,
cando ti volvas polo mare;
dos castros na coroa unha cachela,
cando ti volvas polo mare;
unha loura candea en cada pino,
cando ti volvas polo mare;
o seu cirio de frouma os alciprestes,
cando ti volvas polo mare;
luces de ardora branca en cada mastro,
cando ti volvas polo mare;
un farol mariñeiro en cada dorna,
cando ti volvas polo mare;
veliñas á xanela en cada casa,
cando ti volvas polo mare;
e as pérolas das bágoas derramadas,
cando ti volvas polo mare;
cando ti volvas polo mare...

Galiza, 1954

jueves, 19 de abril de 2012

Absolutismo

                                                                             O absolutismo
No século XVII , os monarcas europeos concentraban todos os poderes . Gobernaban ,cobraban impostos , dirixían a política e os exércitos e elaborar as leis .


                                                         Nova Dinastía
Carlos II ao morrer sen descendencia no 1700 , deixou como herdeiro do seu reino a Filipe V que era un príncipe francés da dinastía dos Borbón e neto de Luís XIV e que tiña apoio de Francia e de Castela .
Francia prefería como rei de España a Carlos de Austria que tiña o apoio da Coroa de Aragón .
A disputa por a coroa española orixinou a guerra de sucesión

                                                       
                                                             
                                                                   Absolutismo Borbónico Filipe V reorganizou o sistema político español .
En primeiro lugar , aboliu a lingua  e as leis e as institucións  da coroa de Aragón  se opuso ao seu reinado  Aragón , Cataluña ,Valencia.                

viernes, 13 de abril de 2012

O Século de Ouro





El siglo XVII y el auge de las premisas barrocas coincidieron en España con un brillante y fecundo período literario que dio en llamarse Siglo de Oro.



O concepto Renacemento ou Renacenza aplícase á época artística que dá comezo á Idade Moderna en Europa (finais do século XV e todo o século XVI).



Pintura
Os temas preferidos dos artistas do Barroco español eran os relixiosos ,aínda que tamén pintaron bodegóns retratos e escenas costumistas .Pero o pintor mais importante do Século de Ouro español foi Diego Velázquez , entre as súas numerosas obras a mais detacada é : As meninas



Literatura
A obra literaria que mellor caracteriza o Século de Ouro é unha novela de título orixinal :Quijote de la Mancha.
Outras  obras literarias desta época son:
O lazarillo de Tormes e O Buscón de Quevedo, dúas novelas autobiográficas e picarescas.

teatro

   Pánico no lago
(Os nenos estaban xogando ao lado do lago)
Pantonche:Pásame o balón pepito!!!
Pepito:Ala vai!!
Pantonche:Noo o balón caeuse o lagoo.
Pepito:Corre collamos aquel barquiño e rememos a bucar o balón.
(Os nenos collen o barquiño e empuxando ata o lago)
Pantonche:Mira pepito non ves unhas ondas no lago.
Pepito:Eso non importa rememos a buscar o balón.
Pantonche:No de verdade que alí hai unhas ondas,corramos para aquela illa.
(Os nenos reman con forza e corren ata aquel illa)
Pepito:Tes razón Pantonche alí hai como un pez enorme,e alí na illa hai uns ovos.
Pantonche:Cuidado que ven por alí.
Rema co todas as tuas forzas!!!
Pepito:No non podo estou moi cansado.
Pantonche:Vamos que si que podes.
(Pantonche colle todos os remos e rema co todas as súas forzas)
Pepito:Atraca alí na aquela illa
Pantonche:Salta colle as cordas e enganchanas naquel palo.
Pepito:Xa esta.
Pantonche:Vale pero ahora corre hasta alí.
Pepito: O pez ten patas e ven xunto nos.
Pantonche:Escalemos ese árbol.
Pepito:Si boa idea.
(Os nenos estaban sentados no árbol e de repente o monstro lle aparece alí e...)
Pantonche:Eh Pepito!! Que o monstro solo quere ser o noso amigo.
Pepito:A si que podemos venir aquí todos os días e xogar con el.
Pantonche:Claroo
(Os nenos foron se foron a casa e ao día seguinte volveron a xogar co monstruito)

FIN

jueves, 22 de marzo de 2012

Platera

 Na praia de Rodeira

     Era un día soleado, pasábame unha brisa xeada con olor a mar que viña máis alá do horizonte, esa brisa mariña conxeloume a gorxa.
     -Platero, ti tes frío?- pregunteille a Platero.
     El miroume con cara de pena, mentres disfrutaba da bela paisaxe da praia de Rodeira.
     A praia é grande e poderíase dicir que un enorme sol dourado no medio do océano Atlántico desaparecía pouco a pouco cara ó horizonte. As súas augas limpas e transparentes facían destacar a luz do día.
     Eu levei a Platero xunto a orilla, el meteuse un pouquiño na auga, mentres que eu o seguía pola area dourada polo sol do atardecer. As olas do mar de Cangas semellaban grandes mans que facíanlle cóxegas a Platero nas súas patas plateadas, el ía correndo ó compás dos meus pasos.
De súpeto Platero comenzou a trotar, saíu da auga e empezou a pasear ao meu lado e a xogar coa area, ainda mollada.



No Facho

Eu estaba camiñando con Platero pola beirarrúa que conducía ao Facho, cando de súpeto a miña mirada sentiuse atraída polo brillo que viña do alto da montaña verde, relucente grazas aos últimos raios do sol, que se estaba escondendo cara ó horizonte. Ao fondo da montaña, alá na cume había unha gran cantidade de castros celtas, e xa se vían dende lonxe. No horizonte alaranxado víanse tamén unhas pequenas illas. Eu lle dicía a Platero:
-Quédate con esta paisaxe amigo , mira como as olas rompen como cristais contra as rochas. Non é marabilloso?
O sol escondeuse e de seguido a noite apareceu e con ela unha gran tormenta.
Platero máis eu fómonos do Facho despois dunha gran tarde na montaña. Foi unha experiencia inolvidable. Regresamos a casa satisfeitos de haber contemplado unha paisaxe tan bela.

Platero no muíño de Fausto

Un relucente día festivo no que o sol petaba na miña ventá, as nubes cheas de algodón íanse cara o horizonte resplandecente. Platero máis eu saímos cara o muíño, polo camiño vin unha cría dun paxaro que chamaba docemente a súa nai, o paxaro era pequeno, moi pequeno, era negro como os ollos de Platero. Unha vez chegado ao muíño deixamos ó paxariño nunha árbore preto de alí.
O muíño era un paraíso para calquera animal. A cor verde da paisaxe recordábame a miña infancia nos campos de Cangas. Platero quedou sorprendido coa beleza de daquela paisaxe natural. As árbores eran altas e tiñan as follas verdes, unha das tantas follas verdes caeulle no fuciño a Platero.

viernes, 16 de marzo de 2012

Opinión


0pinión
La película del pijama de rayas es triste porque mueren dos niños uno llamado Bruno y otro llamado Smull que eran los protagonistas.

Ficha técnica


Título: El niño del pijama de rayas



Dirección: Mark Herman
País: El Reino Unido, Estados Unidos
Año: 2008
Fecha de estreno: 26/09/2008
Duración: 94 min.
Género: Drama, Thriller, Bélico
Reparto: Asa Butterfield, Domonkos Németh, Henry Kingsmill, Vera Farmiga, Cara Horgan, Zsuzsa Holl, Amber Beattie, László Áron, David Thewlis, Richard Johnson
Guión: Mark Herman
Web:

viernes, 2 de marzo de 2012

Sorolla


Cando apenas contaba con dous anos de idade, faleceron os seus pais por unha epidemia de cólera. Ao quedar orfos a súa irmá Eugenia e el, a súa tía Isabel, irmá da súa nai, e o seu marido, de profesión cerralleiro, recolléronos. Pasados os anos intentaron ensinarlle, en balde, o oficio da cerrallaría, advertindo pronto que a súa verdadeira vocación era a pintura.
Outra importante faceta foi a de retratista, de figuras importantes como foi Juan Ramón Jiménez. Tamén, en 1914, fora nomeado académico e, cando terminou os traballos para a Hispanic Society, traballou como profesor de composición e cor na Escola de Belas Artes de Madrid. A súa pintura representou a aplicación directa do luminismo á paisaxe e a figura, achegando xa que logo esta tendencia á sociedade da época.
En 1920, mentres pintaba o retrato da señora Pérez de Ayala no xardín da súa casa en Madrid. Faleceu na súa casa de Cercedilla o 10 de agosto de 1923.

martes, 28 de febrero de 2012

Lenda


A lenda do lago de Castiñeiras
En el lago de Castiñeiras había un monstro no lago, uns pescadores de ala viron o monstro no lago , pero o día seguinte lle sacaron unha foto , non se daban conta de que iban ter unha maldición, o outro día seguinte apareceron convertidos en pedra , conta a lenda que todo o que ve o monstro se convertería en pedra.

martes, 24 de enero de 2012

lunes, 23 de enero de 2012

El mundo de Álan


Se llama Álan ,es muy fuerte y corre muy rápido.
Él és muy atrevido e inteligente , él está de soldado
en su planeta llamado Sócrates que está situado en la 3º estrella más cercana a la luna .El planeta está lleno de árboles y lagunas y lo habitan los Tingós que tienen una máquina especial llamado Jeil.
Esta máquina sirve para atacar al enemigo y funciona dándole a un botón que lo hace invisible pero aún
tiene algunas fallos técnicos , hace lo que le da la gana.

martes, 17 de enero de 2012

Atrapado en el desierto


Atrapado en el desierto.
Ahí estaba yo,atrapado en el desierto, cuando de pronto escuché un ruido que venía del horizonte,eran escorpiones gigantes.
-Tengo que buscar refugio para que no me encuentren- pensé- ¡anda!... en lo alto de esa montaña hay una roca muy grande, seguro que me sirve para aplastarlos. 
Entonces subí a lo alto de la montaña, empujé la roca con todas mis fuerzas
y !plas¡ los escorpiones habían quedado aplastados, y de pronto escucho:
-Ancor,Ancor - quedé sorprendido, eran los guardias que venían a rescatarme ,y les pregunte 
- ¿Cómo me habéis encontrado?- y me respondieron:
- La piedra que has tirado ha hecho un poco de ruido.
Por fin estaba a salvo y pronto regresaría a casa.

jueves, 12 de enero de 2012

Dibujo.


La noche llega oscura y calmada , tan oscura que parecen los azabaches.
El horizonte desaparece tras la caracola de la montaña.El mar azul sube lleno de espuma y algas.De pronto unas nubes se pasean por encima del horizonte de un color grisáceo y plateado.
Dibujo realizado por Ancor